Klinisch onderzoek naar seksualiteit wordt voornamelijk gekenmerkt door een focus op de ‘donkere kanten’ van seks, zoals die gevonden kunnen worden in de vorm van negatieve gezondheidsuitkomsten en risicovol en grensover- schrijdend gedrag. Hoewel dit uiteraard belangrijke thema’s zijn, blijven hiermee de plezierige kanten van seks on- derbelicht. Dit terwijl deze plezierige kanten de belangrijkste motivator zijn om seks te hebben. Mensen zijn toch voornamelijk uit op ‘goede seks’. Maar wat verstaat men hier eigenlijk onder? Het doel van dit onderzoek was om dit na te gaan in een doelgroep die dit nog volop voor zichzelf aan het ontdekken is: de jongvolwassenen. Dit onderzoek is gebaseerd op 104 diepte-interviews die 19 co-onderzoekers hielden met hun peers in de leeftijd tussen de 17 en 25 over de vraag wat voor hen goede seks is. Uiteindelijk konden vier repertoires worden onderscheiden in de ma- nier waarop de jongvolwassenen hierover spraken: 1) een repertoire over goede seks als een speciale mentale staat; 2) een repertoire over relaties, communicatie en wederkerigheid; 3) een repertoire over seksuele vaardigheden, en; 4) een repertoire over goede seks als autotelisch plezier. In de discussie worden deze repertoires verbonden aan de bestaande literatuur over goede seks, waarbij in bredere zin aandacht wordt besteed aan het werk van sociaalpsycho- loog Mihaly Csikszentmihalyi over flow ervaringen. Het bereiken en ervaren van flow vormt namelijk de rode draad door de verschillende interviews en repertoires gepresenteerd in dit onderzoek. Uit de resultaten blijkt dat flow een universeel kenmerk lijkt te zijn van goede seks.

In dit artikel staat de zoektocht naar een antwoord op de vraag ‘Wat is intimiteit ?’ centraal. Eerst wordt op basis van een uitgebreide literatuurstudie een theoretische conceptualisering van intimiteit in partnerrelaties beschreven. Vervolgens wordt de validiteit en houdbaarheid van deze conceptualisering aan de hand van een kwalitatief onderzoek getoetst. Aan de hand van een aantal (n=20) interviews bij studenten die (ooit) een vaste relatie hadden, werd onderzocht naar welke handelingen jongvolwassenen verwijzen wanneer ze over intimiteit binnen een partnerrelatie spreken. Deze studie toont aan dat de wijze waarop jongvolwassenen intimiteit beschrijven erg in de lijn ligt van wat er in de wetenschappelijke literatuur over intimiteit is geschreven. Niettemin heeft dit onderzoek ook aan aantal lacunes aangetoond en blijkt dat de bestaande theoretische opvattingen moeten worden aangevuld met een aantal handelingen en contextuele factoren die als noodzakelijke voorwaarden werden geformuleerd om in een partnerrelatie tot intimiteit te kunnen komen. De resultaten van dit onderzoek dat werd verricht bij een studentenpopulatie en een kwalitatieve methode hanteerde, zijn uiteraard niet generaliseerbaar naar andere levensfasen. Om een volledig beeld te krijgen van wat intimiteit in de context van een partnerrelatie betekent, dient dit onderzoek op grotere schaal – gebruik makende van kwantitatieve methoden – te worden herhaald en uitgebreid naar andere relatievormen zoals o.a. gehuwde koppels zonder kinderen, gehuwde koppels met kinderen en koppels van ouderen.