Werk en bewonder: het gedreven leven van Ellen Laan

Het is 1987. Ellen studeert klinische psychologie. Ik studeer experimentele psychologie. We volgen allebei colleges in een zwart gebouw aan het Weesperplein, in de volksmond ook wel de doodskist genoemd, en al kennen we elkaar nog niet, we hebben zonder het te weten al veel met elkaar gemeen. Zo be- reiden we ons allebei voor op ons werkstuk, en zijn we beiden van plan om psychofysiologisch onderzoek te doen naar seksuele opwinding. Ellen bij vrouwen. Ik bij mannen. We zijn daarbij de eerste studenten ooit om dat type onderzoek te doen aan de UvA. Onze bege- leider hebben we ook gemeen, Walter Everaerd, die nog niet zo lang daarvoor de overstap van Utrecht naar Amsterdam had gemaakt. In Utrecht had Walter samen met Joost Dekker een mooie serie van psychofysiologi- sche studies uitgevoerd, maar in Amsterdam had Wal- ter nog geen lab. Dat mochten wij, jongelingen, in alle vrijheid en autonomie opzetten. En zo begon het. De dag waarop Walter ons aan elkaar voorstelde, markeer- de het begin van een gezamenlijke reis, een gedeeld wetenschappelijk avontuur, en een vriendschap die 35 jaar heeft mogen duren.